บทกวี : ดวงดาวของความคิดถึง

[เลิศชาย ปานมุข]

บทกวี  :  ดวงดาวของความคิดถึง
โดย เลิศชาย  ปานมุข
14  พฤศจิกายน 2554

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เป็นบทกวีที่ไร้ฉันทลักษณ์ทางภาษา เขียนไปตามอารมณ์และจินตนาการที่อยากเขียน




ท่ามกลางพระจันทร์และดวงดาว
ที่สกาวพราวพร่างอยู่กลางฟ้า
จรัสแสงส่องประกายทั่วนภา
ระยิบระยับเจิดจ้าบนฟ้าไกล

ท่ามกลางความงดงามของหมู่ดาว
ยังมีความเหงาของใครคนหนึ่งซ่อนเอาไว้
ที่เหม่อมองท้องฟ้าคิดถึงคนรักเมื่อห่างไกล
ขอบฟ้าที่กั้นไว้ทำให้กายเราห่างกัน

ท่ามกลางท้องฟ้าและหมู่ดาว
สายลมหนาวโปรดนำพาความห่วงหาของฉัน
ไปมอบให้เธอคนที่ฉันรักและคิดถึงทุกคืนวัน
ส่งไปถึงเธอที่ขอบฟ้าไกลนั่น....บอกดังๆว่าฉันคิดถึงเธอ

คืนใดที่เธอมองดาวบนฟ้า
จงรู้ว่ามีอีกคนที่มองดาวดวงเดียวกับเธอเสมอ
ดาวดวงนั้นที่มี ?ดินแดนแห่งความฝัน? ของฉันและเธอ
กับความรักที่ล้นเอ่อ...อบอุ่นเสมอ...ชั่วนิจนิรันดร์

• Tweet