ดูข่าวมาจึงเขียนไป : บทกวี ว่าด้วย MV เที่ยวไทยมีเฮ
เกิดเป็นกระแสในโซเชียล เกี่ยวกับ MV เที่ยวไทยมีเฮ ที่มีทศกัณฐ์ และตัวละครในวรรณคดีไทย ไปท่องเที่ยวและทำกิจกรรมต่างๆ และถูกบุคคลสำคัญของกระทรวงวัฒนธรรมออกมาตำหนินั้น จริงๆแล้วเรื่องนี้ใครถูกใครผิด เลยเขียนในวันสร่างไข้ วันที่ 25 กันยายน พ.ศ.2559 เวลา 12.51 น.
**************************
จะเกริ่นกล่าว...เล่าถึง...ศิลปะ
วัฒนะ...อันสูงล้ำ...และสูงค่า
เป็นมรดก...ตกทอด...สืบต่อมา
จากโบรา....ณ กาล มา...ถึงวันนี้
แต่ศิลปะ...วัฒนธรรม...ประจำชาติ
อีกสมบัติ...อัตลักษณ์...ประจักรศรี
อีกครรลอง....ของจารีต....ประเพณี
ทุกวันนี้...หลงเหลือ...อยู่เท่าใด
เด็กรุ่นใหม่...อาจไม่รู้...ซึ้งถึงแก่น
ที่อาจารย์...หวงแหน...มาแต่ไหน
ด้วยช่องว่าง...ของอายุ...ที่ต่างไป
ต้องเข้าใจ...ในข้อนี้?ที่ต่างกัน
อารยธรรม...ผันเปลี่ยน...ตามยุคสมัย
มีกลไก...หลายอย่าง...ที่สร้างสรรค์
จะรักษา...สิ่งใดอยู่...ให้ครบครัน
ต้องรู้ทัน....ความผันแปร...ที่เปลี่ยนไป
เพราะโลกนี้...แคบลง...กว่าแต่ก่อน
เทคโนโลยี...มันซับซ้อน...และอ่อนไหว
หากวัฒนธรรม...ประเพณี...ของคนไทย
ไม่ปรับเปลี่ยน...ตามสมัย...จะสั่นคลอน
เด็กรุ่นใหม่...มีไอเดีย...มีความคิด
แต่เชื่อว่า...รู้ถูก-ผิด...และคิดก่อน
อย่าเจตนา...ว่าร้าย...ให้บั่นทอน
คนที่ร้อน...อย่ากล่าวหา...ด่าพาที
ตัวละคร....ในวรรณคดี....ที่สูงส่ง
เป็นกษัตริย์...ยักษ์ทรง...พระองค์ศรี
จะเยื้องยาตร์...มาตรไป...ในธานี
สิ่งนั้นคือ...วิถี...แต่ก่อนกาล
วรรณกรรม...สำคัญ...เรื่องรามเกียรติ์
คือบทเขียน..พรรณนา...มาสร้างสรรค์
คือเรื่องเล่า...จากอดีต...สู่ปัจจุบัน
สืบและสาน...งานศิลป์...ถิ่นกวี
แต่แท้จริง...ยักษ์ตนนี้...มีจริงไหม
จะมีใคร...ให้คำตอบ...ในเรื่องนี้
เด็กรุ่นใหม่...ไม่รู้ซึ้ง...ซึ่งวิธี
ที่ผู้ใหญ่...ก่อนนี้...เขาคิดกัน
เพราะฉะนั้น...ควรหัน...มาร่วมคิด
ทั้งศิลปิน...ที่ผลิต...ที่สร้างสรรค์
นักอนุรักษ์...ที่วิจารณ์...ให้ครบครัน
หาจุดร่วม...สอดประสาน...ให้เข้าใจ
ด้วยทั้งสอง...ยังมอง?คนละด้าน
ต่างคัดค้าน...วิธีการ...ทั้งเก่าใหม่
หากต้องการ...สืบสาน...ความเป็นไทย
แล้วทำไม...ต้องดุด่า...ต่อว่ากัน
**************************