บทกวี : ดวงดาวของความคิดถึง
โดย เลิศชาย ปานมุข
14 พฤศจิกายน 2554
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นบทกวีที่ไร้ฉันทลักษณ์ทางภาษา เขียนไปตามอารมณ์และจินตนาการที่อยากเขียน
(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/851/13851/images/p1.jpg)
ท่ามกลางพระจันทร์และดวงดาว
ที่สกาวพราวพร่างอยู่กลางฟ้า
จรัสแสงส่องประกายทั่วนภา
ระยิบระยับเจิดจ้าบนฟ้าไกล
ท่ามกลางความงดงามของหมู่ดาว
ยังมีความเหงาของใครคนหนึ่งซ่อนเอาไว้
ที่เหม่อมองท้องฟ้าคิดถึงคนรักเมื่อห่างไกล
ขอบฟ้าที่กั้นไว้ทำให้กายเราห่างกัน
ท่ามกลางท้องฟ้าและหมู่ดาว
สายลมหนาวโปรดนำพาความห่วงหาของฉัน
ไปมอบให้เธอคนที่ฉันรักและคิดถึงทุกคืนวัน
ส่งไปถึงเธอที่ขอบฟ้าไกลนั่น....บอกดังๆว่าฉันคิดถึงเธอ
คืนใดที่เธอมองดาวบนฟ้า
จงรู้ว่ามีอีกคนที่มองดาวดวงเดียวกับเธอเสมอ
ดาวดวงนั้นที่มี ?ดินแดนแห่งความฝัน? ของฉันและเธอ
กับความรักที่ล้นเอ่อ...อบอุ่นเสมอ...ชั่วนิจนิรันดร์
(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1228/1228821f0oirg12y1.gif)